توسعه پایدار چیست؟ توسعه پایدار در گزارش کمیسیون برانتلند (Brundtland Commission) در سال ۱۹۸۷ به عنوان “توسعه ای که نیازهای زمان حال را برآورده می کند، بدون به خطر انداختن توانایی نسل های آینده برای برآوردن نیازهایشان” توصیف شد. مفهوم توسعه پایدار را می توان از راه های مختلفی تفسیر کرد، اما در نهایت این مفهوم رویکردی نسبت به توسعه است که به دنبال ایجاد توازن بین نیازهای مختلف زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی ما به عنوان یک جامعه است. اغلب اوقات، توسعه به دنبال یک نیاز خاص به وجود می آید، بدون در نظر گرفتن کامل اثرات این گسترش یا آینده آن. ما در حال حاضر شاهد آسیب هایی هستیم که این نوع رویکرد می تواند ایجاد کند، از بحران های مالی در مقیاس بزرگ ناشی از بانکداری غیرمسئولانه گرفته تا تغییرات آب و هوای جهانی ناشی از وابستگی ما به منابع انرژی مبتنی بر سوخت های فسیلی. هر چه بیشتر توسعه ناپایدار را دنبال کنیم، پیامدهای آن مکرر و شدیدتر می شود، به همین دلیل است که باید از همین امروز در جهت توسعه پایدار تلاش کنیم. توسعه پایدار سه ستون اصلی دارد: جامعه، محیط زیست و اقتصاد که در هم تنیده شده اند و از یکدیگر جدا نیستند. پایداری الگویی برای اندیشیدن به آینده است که در آن ملاحظات زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی برای دستیابی به یک زندگی با کیفیت در نظر گرفته می شود. به عنوان مثال، یک جامعه مرفه به محیط زیست سالم برای تامین غذا و منابع، آب آشامیدنی سالم و هوای پاک برای شهروندان خود احتیاج دارد. تا به امروز، توسعه پایدار در بسیاری از کنوانسیون های جهانی مرتبط با حوزه های کلیدی توسعه پایدار به صورت جدی دنبال می شود. تفاوت بین توسعه پایدار و پایداری چیست؟ پایداری اغلب به عنوان یک هدف بلندمدت (یعنی جهانی پایدارتر) در نظر گرفته می شود، در حالی که توسعه پایدار به فرآیندها و مسیرهای بسیاری برای دستیابی به آن اشاره دارد (مانند کشاورزی و جنگل داری پایدار، تولید و مصرف پایدار، دولت خوب، تحقیق و فناوری، آموزش و پرورش و غیره). سه ستون اصلی توسعه پایدار برای دستیابی به پایداری، باید عوامل پایداری اقتصادی، اجتماعی و محیطی با یکدیگر در تعادل و هماهنگی باشند. این ها سه رکن اصلی را می توان به صورت زیر تعریف کرد: پایداری محیطی پایداری محیطی به این معنی است که ما به کمک منابع طبیعی خود زندگی می کنیم و برای پایداری زیست محیطی، باید یاد بگیریم که منابع طبیعی خود مانند سوخت، زمین، آب و… را با نرخی پایدار مصرف می کنیم. برخی منابع فراوان تر از سایرین هستند اما باید آسیب به محیط زیست ناشی از استخراج بی رویه این مواد را در نظر بگیریم و بتوانیم منابع را در چارچوب اصول اقتصاد مصرف کنیم. ما باید تلاش کنیم تا به آرزوی به صفر رسیدن میزان کربن تولید شده برسیم و بعد از آن هم فراتر برویم تا در نهایت به آب و هوای پاکیزه دست یابیم. پایداری زیست‌محیطی را نباید با پایداری کامل اشتباه گرفت، زیرا این عامل در کنار عوامل اقتصادی و اجتماعی است که باعث رسیدن به پایداری می شود. پایداری اقتصادی پایداری اقتصادی مستلزم آن است که یک کسب و کار یا کشور از منابع خود به طور مؤثر و مسئولانه استفاده کند تا بتواند به شیوه ای پایدار برای تولید مداوم سود کار کند. بدون سود، یک کسب و کار نمی تواند فعالیت های خود را حفظ کند. اما بدون رفتار مسئولانه و استفاده بهینه از منابع، یک شرکت قادر نخواهد بود فعالیت های خود را در دراز مدت حفظ کند. پایداری اجتماعی پایداری اجتماعی توانایی جامعه یا هر سیستم اجتماعی برای دستیابی مداوم به رفاه اجتماعی خوب، برابری و عدالت است. دستیابی به پایداری اجتماعی تضمین می کند که رفاه اجتماعی یک کشور، یک سازمان یا یک جامعه می تواند در دراز مدت حفظ شود. در نهایت روابط میان هر اصل به شکل زیر خواهد بود: پایداری اجتماعی + اقتصادی = منصفانه پایداری اجتماعی + زیست محیطی = بادوام پایداری اقتصادی + زیست محیطی = شدنی اما تنها از طریق ایجاد توازن اقتصادی + اجتماعی + زیست محیطی می توانیم به پایداری واقعی دست یابیم.